Aktywizacja seniorów z demencją. Pięć kluczowych zasad
Seniorzy żyjący z niepełnosprawnością poznawczą często napotykają trudności w samo-dzielnym organizowaniu codziennych aktywności. To na opiekunach oraz osobach z najbliższego otoczenia spoczywa odpowiedzialność za stworzenie środowiska, które będzie wspierać ich dobrostan i oferować atrakcyjne dla nich zajęcia. Aktywizacja w tej grupie osób może przebiegać na dwóch płaszczyznach: w środowisku domowym, gdzie jej organizacja leży po stronie rodziny, oraz w domach opieki, gdzie realizowana jest między innymi w formie terapii zajęciowej.
Jakie czynniki wpływają na mechanizmy uwagi?
Uwaga jest procesem poznawczym, który umożliwia selektywne przetwarzanie informacji z otoczenia oraz kontrolę nad własnymi myślami i działaniami. W neuropsychologii uwaga postrzegana jest jako dynamiczny system, który integruje bodźce zewnętrzne oraz wewnętrzne stany organizmu, aby umożliwić adaptacyjne funkcjonowanie w złożonym środowisku. Zrozumienie, jak czynniki zewnętrzne i wewnętrzne wpływają na mechanizmy uwagi, jest kluczowe dla diagnozy i terapii zaburzeń uwagowych, takich jak ADHD czy deficyty poznawcze po uszkodzeniach mózgu.
Metoda Montessori Senior – jak wspierać samodzielność seniorów
Wspieranie samodzielności seniorów żyjących z zaburzeniami neuropoznawczymi (z demencją) nie tylko poprawia jakość ich życia oraz codziennego funkcjonowania, ale stanowi również wyraz szacunku dla ich godności i autonomii. .
Terapia zajęciowa – wskazówki do treningu samoobsługi pacjentów po udarze mózgu
Terapia zajęciowa to jedna z metod usprawniania osób z niepełnosprawnościami, która stała się częścią kompleksowej rehabilitacji. Terapia zajęciowa umożliwia pacjentowi uczestnictwo w różnego rodzaju zajęciach i angażuje go w celowe aktywności, przede wszystkim te nakierowane na naukę samoobsługi i trening czynności dnia codziennego. Ma to na celu przede wszystkim zwiększenie poczucia sprawczości i niezależności danej osoby.
Metoda Montessori Senior – indywidualne podejście w pracy z seniorami
Opracowana w latach 90. XX wieku Metoda Montessori Senior autorstwa dra Camerona Campa opiera się na zasadach pedagogiki Marii Montessori. Koncentrując się w swo-jej pracy na dzieciach mających trudności w uczeniu się oraz dzieciach z ubogich rodzin, odkryła ona, że przy zastosowaniu właściwego podejścia do nauki i wykorzystaniu umiejętności, które dane dziecko posiada, można osiągnąć znaczące rezultaty w jego rozwoju. Dr Cameron Camp dostrzegł potencjał tej metody i opracował podejście dostosowane do potrzeb seniorów żyjących z zaburzeniami neuropoznawczymi (nazywanymi również demencją), podejście oparte na tych samych zasadach i technikach.
Neuroplastyczność a stymulacja pamięci w łagodnych zaburzeniach poznawczych
Współczesne badania wskazują, że połączenie treningu językowego, ćwiczeń wizualno-przestrzennych oraz mnemotechnik może aktywować neuroplastyczność, a przez to poprawiać funkcjonowanie sieci neuronalnych odpowiedzialnych za pamięć epizodyczną.
Walidacja gerontologiczna jako forma komunikacji z seniorem z demencją
Walidacja gerontologiczna jest holistyczną koncepcją terapeutyczną stworzoną przez Naomi Feil. Metoda służy pracy i komunikacji z osobami z chorobami otępiennymi, zwłaszcza w późnych ich stadiach. Bazuje na podejściu pełnym empatii, szacunku i zrozumienia dla osoby chorej.
Wpływ integracji sensorycznej na procesy pamięci proceduralnej
Integracja sensoryczna odgrywa istotną rolę w procesie konsolidacji i utrzymania umiejętności proceduralnych, szczególnie u osób z uszkodzeniami mózgu lub chorobami neurodegeneracyjnymi. Stymulacja dotykowa, słuchowa i wzrokowa może skutecznie wspierać procesy motorycznego uczenia się i poprawiać funkcjonowanie pacjentów. Wieloaspektowe podejście do rehabilitacji, uwzględniające integrację sensoryczną, może znacznie poprawiać jakość życia pacjentów i wspierać ich powrót do codziennych aktywności.
Terapia zajęciowa a powrót do aktywności zawodowej i społecznej osób po udarze
Terapia zajęciowa łączy perspektywę medyczną i społeczną, wspierając osoby po udarze w odzyskaniu niezależności. Dowiedz się, jak pomaga pacjentom wrócić do ról społecznych i zawodowych, dostosowując cele terapii do ich wcześniejszego trybu życia i potrzeb.
Mikroudar. Kiedy drobne zmiany mogą mieć duży wpływ na mowę
Mikroudar jest nazywany również jako TIA (ang. transient ischemic attack), czyli przemijający atak niedokrwienny. Definiuje się go jako wystąpienie objawów neurologicznych, które mogą być wywołane zaburzonym dopływem krwi do mózgu, najczęściej zatorem lub zakrzepem naczynia, i ustępują samoistnie w ciągu 24 godzin. TIA może być znakiem ostrzegawczym przed wystąpieniem samego udaru, który często powoduje poważne konsekwencje. Zatem gdy pojawia się objawy mikroudaru, należy niezwłocznie skorzystać ze specjalistycznej pomocy medycznej. Dzięki ocenie ryzyka udaru i badaniu klinicznemu zmniejsza się ryzyko wystąpienia udaru, ewentualnych powikłań, a nawet zgonu (Fonseca i in., 2021).